Toegegeven, ik ben soms wat eigenwijs. Dus tijdens mijn zwangerschap wilde ik persé niet op cursus. Niet op ‘pufcursus’ en niet op borstvoedingscursus. De eerste dacht ik niet nodig te hebben als fysiotherapeut, de tweede niet omdat al miljoenen jaren vrouwen borstvoeding geven – zo moeilijk kon het toch niet zijn dat je een cursus nodig had? Achteraf kan ik zeggen dat ik gelijk had wat betreft de pufcursus: niet gemist. Maar die borstvoedingscursus, daar heb ik toch wel spijt van. Niet omdat borstvoeding nou zo moeilijk is. Maar vooral omdat het zo moeilijk gemaakt wordt!
Ik had me dus tijdens mijn zwangerschap nauwelijks verdiept in borstvoeding. Dat borstvoeding het beste is voor je kindje vond ik vanzelfsprekend, het is toch door de natuur zo geregeld? Dus ik zou zes maanden borstvoeding geven, of beter: tot mijn kindje tandjes zou krijgen. Dan zou het tijd voor de fles worden. Dat met een kindje iedereen het beter weet dan jij, als ouder, had ik al om mij heen gezien, en ik was vastbesloten me niet van de wijs te laten brengen door al die goedbedoelde maar niet altijd even goede adviezen. Ik stond toch zeker sterk in mijn schoenen?
Hoe kan een mens van mening veranderen! De eerste maanden bleek mijn kindje niet erg aan te komen. Wat lengte betreft deed hij het prima, hij zat op het gemiddelde. Maar zijn gewicht bleef ergens onderaan de curve hangen. In de eerste week werd me daarom door de verloskundige aangeraden hem wat bij te voeden. Nog niet gehinderd door veel kennis heb ik dat ook gedaan, maar grappig genoeg begon mijn kindje precies op dat moment aan te komen. Eén flesje was genoeg. Twee weken later herhaalde dit gebeuren zich, en weer begon precies toen mijn kindje weer aan te komen. Ondertussen toch maar eens gezocht op borstvoeding.com en toen de derde keer werd aangeraden om bij te voeden ben ik vaker aan gaan leggen. En weer ging het precies toen beter.
Ondanks het feit dat mijn man als kind ook geen zwaargewicht was, kreeg ik toch veel commentaar. En soms van heel dichtbij. Het doet pijn, veel pijn, als mensen (bij herhaling) suggereren dat je borstvoeding niet goed is of dat je niet voldoende borstvoeding hebt. En dat je je kind zijn eerste levensbehoeften ontzegt als je geen flesje (bij-)geeft. Het voelt alsof je als moeder afgewezen wordt. En je kunt praten als brugman, over compenseren van je borstvoeding en vraag en aanbod en noem maar op, het helpt niet. Ik begon ook echt te twijfelen aan mijn voeding, en dat terwijl ik me voor had genomen me niet van de wijs te laten brengen! Verbaasd zou ik toch niet moeten zijn. Ik had al bij vriendinnen gezien dat ze niet meer aan anderen vertelden hoe het echt hun kindje en de borstvoeding ging, omdat ze dan zoveel commentaar kregen. Wat het is weet ik niet, maar borstvoeding krijgt écht van alles de schuld.
Ondertussen had ik mezelf een soort cursus borstvoeding gegeven. Veel gelezen op borstvoeding.com en in ‘eten voor de kleintjes’. Met alle informatie die ik op die manier ingewonnen had, hadden ik en mijn man al besloten onze lat naar minimaal één jaar borstvoeding te verleggen. Grappig dat ik eerst zes maanden in mijn hoofd had ? met alle kennis die ik nu heb herken ik het van de ‘Nederlandse Norm’. En toch, zelfs als je er met tweeën volledig achterstaat, is borstvoeding nog lastig vol te houden. En dat had ik een jaar geleden nooit geloofd. Dan zou ik de inhoud van ‘eten voor de kleintjes’ als een soort alternatieve hype hebben gezien, en sommige informatie op borstvoeding.com als extreem-biologisch.
Vorig weekend ging het op een andere manier mis. Na een jaar tobben met een paar kiezen en vier dagen gillen van de pijn, gingen we toch maar naar de weekendarts. Diagnose: trigeminusneuralgie, therapie: gabapentine (een anti-epilepticum), gevolg: geen borstvoeding. Dat was al de tweede keer dat ik vanwege die kaak geen borstvoeding mocht geven, want eerder was mij door een apotheker verzekerd dat ik met codeïne geen borstvoeding mocht geven. Gelukkig hielp een vriendin, die apotheker is, me uit die droom: het mag wél, getuige ook de medicijnenlijst op deze website. [update 2014: Codeïne heeft een L4 en wordt tegenwoordig dus afgeraden bij borstvoeding]
Maar goed, gabapentine, dus maar kolven. Nou moet ik vermelden dat ik na vier dagen gillen van de pijn niet meer helder kon denken en dus gewoon ben gaan doen wat er gezegd werd: kindje aan de fles, ik aan de kolf. Maar toen de pijn een beetje begon weg te ebben kwam ook mijn verstand weer terug. Geholpen door de eigen huisarts en de medicijnenlijst kwamen we toen op een ander medicijn uit (ten overvloede: het eerstekeusmedicijn, veel goedkoper, minder bijwerkingen) waarmee ik wél borstvoeding mocht geven. Niet onbelangrijk: deze huisarts vertelde me dat ze zelf haar beide kinderen vijftien maanden borstvoeding heeft gegeven.
Met zo’n huisarts kun je praten! En vooral: zo’n professional heb je nodig. Daar zijn mijn man en ik het nu wel over eens. Eerst dachten we niemand nodig te hebben voor die borstvoeding, maar hoe kun je ernaast zitten… Zelfstandig kun je niet switchen naar een ander medicijn, er moet iemand zijn die het voorschrijft. En deze arts dacht helemaal met ons mee, vond het maar niets om ons kindje van de borst af te halen. Terwijl hij nu toch vijf maanden is, en voor velen is dat al ‘een hele tijd aan de borst’ en ‘krijgt hij nu toch vooral behoefte aan vast voedsel’. In die vijf maanden was het al de derde keer dat een ‘professional’ ons niet goed begeleidde met de borstvoeding: toen ons kindje drie maanden oud was en vanwege een ernstige buikgriep aan de sonde moest, verzuimde de kinderarts mij in het ziekenhuis aan een kolf te helpen en na te denken over borstvoeding. Oei, wat moet je sterk in je schoenen staan om borstvoeding te blijven geven!
Moraal van het verhaal: natuurlijk is borstvoeding het beste, dat zullen de meeste mensen beamen. Maar het is, ondanks alle mooie woorden, niet zo makkelijk om borstvoeding vol te houden. Dus ook al ben je net zo eigenwijs als ik, net zo’n ‘ik kan het zelluf’-mama, zoek toch mensen om je heen (ook goede professionals) waar je op kunt leunen. Laat je ook vooral niet van de wijs brengen – zorg dat je voldoende kennis hebt. Echt, geloof me, je hebt het nodig. En… geniet ervan!
-
\t
- Esther