Na een dag op de crèche komt hij thuis en vraagt hij of hij mag drinken. We gaan op de bank zitten en hij drinkt. Eerst de ene borst, en als die klaar is vraagt hij om de andere borst. Daarna gaat hij spelen en later eten we met het hele gezin aan tafel onze avondmaaltijd.
‘s Nachts drinkt hij ook. Rond een uur of vijf wordt hij wakker en vraagt of hij mag drinken. Dat mag. Eerst drinkt hij de ene borst, en al die klaar is vraagt hij om de andere borst. Daarna draait hij zich om en slaapt nog enkele uurtjes verder. Tegen me aan.
‘s Morgens ontbijten we aan tafel. Mijn zoon eet twee boterhammen met pindakaas en drinkt een beker thee. Na een uurtje vraagt hij om de borst. Eerst drinkt hij de ene borst, en al die klaar is vraagt hij om de andere borst. Daarna gaat hij spelen.
‘s Middags drinkt hij voor het slapen gaan bij mij. Het hoeft niet, maar het mag. Hij vindt het lekker, dat zegt hij. ‘Hmm lekker.’ Hij drinkt beide borsten leeg en wil daarna nog een kopje water.
Als ik er niet ben zorgen andere mensen voor hem. Dan drinkt hij thee, limonade, of water. Hij slaapt dan zonder borst. Dat gaat prima. Het is een vrolijk mannetje. Hij zwaait me uit als ik wegga en soms smeert hij bijna zelf zijn boterham.
Ik zag een item op tv waarbij ik het gevoel kreeg dat wij iets geks doen, mijn zoon en ik. Zou de meneer van de tv wel weten dat ik mijn borsten niet kan opdringen? Zou hij zelf ook op een aparte kamer slapen zonder zijn vrouw? Zouden zijn kinderen bij de geboorte al kunnen lopen en hoefde hij ze daarom nooit te dragen? Misschien hoort hij wel bij een aparte groep waarbij dat soort dingen normaal is .
Mijn zoon en ik niet. Wij horen bij elkaar en bij de rest van mijn gezin. We doen wat we doen gewoon omdat het logisch is en goed voelt. Zonder boeken en zonder opgelegde regels. En zo groeien we elke dag een stukje ouder.
Gewoon aan de borst.
Nike