Ik heb de knoop doorgehakt. Ik ga voor een natuurlijke zwangerschap. Maandenlang willen we al zwanger worden, maar eerst moesten we besluiten of ik mijn kind zelf zou gaan dragen of toch zou kiezen voor een kunstbaarmoeder, of moedernest zoals ze tegenwoordig heten. Het leek me aanvankelijk een nogal kunstmatige oplossing: een zwangerschap is tenslotte iets heel natuurlijks waar elk vrouwenlichaam in principe op berekend is. Dat moest ik toch ook kunnen? Bovendien sprak het idee dat mijn kindje na de bevruchting in zo’n glazen kastje zou worden geplaatst me allerminst aan. Ook al weet ik dat de moedernesten van tegenwoordig van uitstekende kwaliteit zijn. Met een zwangerschap geef je je kind toch de beste start… ik moest het toch in elk geval proberen?
Moedernest
Toch twijfelde ik door alle verhalen die ik hoorde over mislukte zwangerschappen van moeders die uiteindelijk toch waren overgestapt op het moedernest. Voordat ik deze belangrijke beslissing zou nemen, wilde ik alle feiten weten. Daarom maakte ik een afspraak met mijn verloskundige. Zij legde mij uit dat moedernesten voldoen aan de nieuwste wetenschappelijke inzichten en aan hoge kwaliteitseisen en dus een prima alternatief zijn als je niet zwanger wilt of kunt worden. ‘Je kindje wordt er heus niet slechter van’, verzekerde ze mij, ‘dus je moet je vooral niet schuldig voelen als je kiest voor een moedernest. Het is een heel persoonlijke keuze.’ Ze gaf me een folder mee van een moedernestfabrikant, waarin de voor- en nadelen van een zwangerschap versus een moedernest overzichtelijk naast elkaar waren geplaatst. Ik kende het lijstje uit mijn zwangerschapsboeken en -tijdschriften en het stelde me gerust te weten dat ik over objectieve informatie beschikte om een goed geïnformeerde beslissing te kunnen nemen.
Mijn figuur
In de daaropvolgende weken bleef het bewuste lijstje door mijn hoofd spelen. Ik voelde weinig voor alle genoemde zwangerschapskwalen en het idee dat een zwangerschap mijn figuur zou kunnen ruïneren sprak me ook niet echt aan. Bovendien wist ik dat mijn man zich zorgen maakte of ik nog wel zin zou hebben in seks als ik zwanger werd, ook al sprak hij dit niet uit. En natuurlijk is het handig dat je gedurende die hele negen maanden vrij bent om te gaan en staan waar je wilt, zonder rekening te hoeven houden met een dikke buik of met wat je mag eten of drinken. Het argument dat een zwangerschap gratis is, vond ik wel aantrekkelijk maar mocht van mij niet doorslaggevend zijn. Het ging tenslotte om de gezondheid van mijn kind. Mijn man hield zich op de vlakte: ‘Het is jouw lichaam’, zei hij, ‘ik steun jouw beslissing, welke dat ook is’.
Ik besloot op een verjaardag de meningen van een aantal moeders eens te peilen. Naast een medische kant had deze beslissing immers een belangrijk emotioneel aspect. Een zwangerschap draagt bij tot een goede band tussen moeder en kind, had ik gelezen. Wie kon me daar beter over vertellen dan ervaren moeders?
Ervaringen van andere moeders
Het bleek een emotioneel onderwerp te zijn. Eén moeder vertelde dat ze in de eerste maanden van haar zwangerschap zó moe was geweest dat ze toch was overgestapt op een moedernest. Haar dochter had het er prima op gedaan en daarom had ze besloten bij een tweede meteen voor een moedernest te kiezen. ‘De volgende keer ga ik niet meer tobben.’ Een andere had ook aanvankelijk voor een natuurlijke zwangerschap gekozen, maar werd onzeker omdat ze niet wist of haar kindje wel genoeg voeding kreeg, omdat zijzelf heel tenger was. Deze onzekerheid had bij haar tot zo veel spanningen geleid dat de huisarts haar had geadviseerd alsnog over te stappen op het moedernest. ‘Je doet je baby hier geen plezier mee. Je kindje is gebaat bij een blije, ontspannen moeder’, zei hij. ‘Je moet voor jezelf kiezen. Je hebt je kind toch zes maanden zwangerschap meegegeven, dat is mooi meegenomen.’ Een derde moeder had een natuurlijke zwangerschap zelfs niet overwogen: ze was er geen type voor, zei ze.
De enige zwangere vrouw in het gezelschap hield zich afzijdig tijdens het gesprek. Ze voelde zich schijnbaar wat ongemakkelijk bij het horen van de verhalen van mislukte zwangerschappen. Maar tegelijkertijd straalde ze een kalmte en zelfverzekerdheid uit die diepe indruk op me maakten. Bij het weggaan nam ze me even apart en fluisterde me toe: ‘Laat iedereen maar kletsen. Volg je gevoel, dan neem je vanzelf de juiste beslissing’.
De natuurlijke zwangerschap
Op dat moment wist ik het: ik kies voor een natuurlijke zwangerschap. Voor het eerst in maanden kwam er een gevoel van rust over me. Ik besefte dat dit mijn beslissing was, niet die van mijn verloskundige, mijn man, mijn moeder, mijn kennissen, of de maatschappij. Gevoelsmatig wist ik dat dit de juiste beslissing was, voor mij en mijn kind. Eventuele problemen zouden we sámen overwinnen. Vanaf dat moment beantwoordde ik de vraag of ik koos voor een zwangerschap met een stralend: ‘Natuurlijk!’.
Ik begreep wel dat het verstandig was een zwangerschap voor te bereiden door goede informatie te zoeken. Ik kocht het Handboek Zwangerschap en bezocht informatieavonden van de Vereniging Zwangerschap Natuurlijk. Op deze avonden leerde ik andere vrouwen kennen die zwanger waren of wilden worden. Van hen leerde ik dat zwanger zijn iets heel gewoons en natuurlijks is, waar je geen twee keer over na hoeft te denken. Tegelijk kwam ik ‘ tot mijn grote schok ‘ tot de ontdekking dat alle informatie die ik in de afgelopen maanden had verslonden, lang niet zo objectief was als ik dacht. Veel van de informatiebronnen werden gesponsord door moedernestfabrikanten. Geen wonder dat moedernesten daarin als de beste keuze naar voren kwamen. Bij het bestuderen van wetenschappelijk onderzoek over moedernesten, bleken deze allerlei risico’s voor de gezondheid op te leveren (niet alleen voor mijn kind, maar ook voor mij!). Ik was kwaad. Waarom had niemand mij verteld dat een kunstbaarmoeder leidde tot een verhoogd risico op allergie, eczeem, diabetes mellitus, astma, spijsverteringsstoornissen, wiegendood, diarree, hersenvliesontsteking, infecties aan de ademhalingswegen, bepaalde vormen van kanker en nog veel meer aandoeningen? Dát was de informatie die ik nodig had om mijn beslissing te nemen. Waarom was mij die ontzegd?
En nu: zwanger
Ik ben nu acht maanden zwanger. Het gevoel dat mijn lichaam een heel nieuw wezen aan het produceren is, dat ik nu twéé mensen ben, is onbeschrijflijk en overweldigend. Ik ben trots op mezelf, op mijn lichaam en op mijn kind. Mijn man vertelt tegen iedereen die het maar horen wil dat ik mijn kind zélf draag. Ik lach om de complimenten die ik krijg omdat ik ‘het zo lang volhoud’.
Maar soms huil ik om al die moeders die dit essentiële deel van het moederschap niet hebben meegemaakt. Nee, niet eens een deel: het is de kern van het moederschap. De twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wat is er met ons gebeurd dat wij onze baby’s van ons hebben laten scheiden? De commercie heeft ons veranderd van producenten in consumenten. En wij moeders… hoe hebben we ons zó kunnen laten flessen?
En als ze me vragen of ik denk borstvoeding te gaan geven, antwoord ik met een stralende glimlach: Natuurlijk!
Lees ook
- Het Nieuwe Borstvoeding Boek, Stefan Kleintjes, lactatiekundige Groningen-Bedum & Gonneke van Veldhuizen-Staas, lactatiekundige Helmond
- Eten voor de Kleintjes, kleintjes van 0-4 leren zelf eten, Stefan Kleintjes, kinderdiëtist en lactatiekundige Groningen Bedum; 10e druk september 2019
- Bestel hier je boeken bij Kenniscentrum Borstvoeding
r
r