Terwijl ik in de keuken sta om eten te pakken voor de lunch, hoor ik een oorverdovend geschreeuw uit de huiskamer komen. Zucht. Ik kan me nog geen twee tellen omdraaien of ze vliegen elkaar in de haren. Snel loop ik weer terug om broer en zus uit elkaar te halen. Dan kan ik weer verder met het klaarzetten van de lunch. Echt gezellig belooft het op deze manier niet meer te worden.
Dit is helemaal niet hoe ik mezelf voorstel als moeder. Ik heb geen zin om de hele dag als strenge scheidsrechter door het huis te rennen. En belangrijker nog, zo ben ik ook geen moeder waar de kinderen blij van worden. Later op de dag denk ik aan een stukje tekst dat ik een tijdje geleden op internet las. Ik zoek het er eens bij:
‘If I had my child to raise all over again,
I’d build self-esteem first, and the house later.
I’d finger-paint more, and point the finger less.
I would do less correcting and more connecting.
I’d take my eyes off my watch, and watch with my eyes.
I’d take more hikes and fly more kites.
I’d stop playing serious, and seriously play.
I would run through more fields and gaze at more stars.
I’d do more hugging and less tugging.’ *
Zo word ik door een paar prachtige woorden hard met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik kan me goed voorstellen hoe je door alle dagelijkse beslommeringen, vermoeidheid, stress van het werk en spanningen in je relatie minder goed presteert op het gebied waar je je doelen juist zo hoog hebt gesteld: de opvoeding van je kinderen. Voor een gezellige opvoeding heb je een flinke hoeveelheid geduld, energie en liefde nodig. Maar misschien kom je van deze drie zaken zelf ook wel te kort. Dan is het moeilijk om nog wat over te houden voor je kinderen. En zo vliegen de jaren voorbij. Voor je het weet ben jij de persoon in het gedicht die terugblikt en achteraf zoveel anders had willen doen…
Gelukkig is het nooit te laat en kan ik de vruchten plukken van de wijze woorden van een moeder die mij voorging. Bouwen aan zelfvertrouwen, dan pas aan je huis; meer kusjes, minder strijd. Ja, dat kan ik denk ik wel. Zelf vroeger naar bed, goed eten en drinken, blijven investeren in de relatie met mijn man en af en toe even wat tijd om rustig een boekje te lezen. Daar word ik een veel leukere moeder van!
Terwijl ik in de keuken sta om eten te pakken voor de lunch, hoor ik een oorverdovend geschreeuw uit de huiskamer komen. De kinderen zijn waarschijnlijk een beetje ongedurig omdat ze, net als ik, trek hebben. Ik vraag of ze willen helpen de tafel te dekken. Dat willen ze wel. Berend balanceert het bestek op een stapel borden en loopt voorzichtig naar de kamer. Fiene draagt de voor haar eigenlijk te zware pot honing in haar kleine handjes. Gelukkig, crisis afgewend. We schuiven samen aan tafel om gezellig te lunchen.
In 2009 wens ik mezelf en iedere andere moeder het geduld, de energie en de liefde toe om onze kinderen op te voeden zodat we over veertig jaar trots terug kunnen kijken!
* [‘If I had my child to raise over again’, Diane Loomans]