De voedende moeder voedt haar kind zoals het bedoeld is. Ze zet alles op alles om te voeden tot ze weer moet werken of totdat haar baby een halfjaar is. Of zij zet haar doel op minimaal één of twee jaar en gaat er voor.
Maar de voedende moeder durft ook los te laten. Ze kijkt wel of het lukt en voor hoe lang. Ze kijkt hoe het haar bevalt. Of ze laat haar kindje drinken tot het aangeeft de borst niet meer nodig te hebben. Het is ook de moeder die met pijn en moeite haar baby een korte tijd voedt omdat ze tegen problemen aan liep en de juiste adviezen niet wist te vinden of aangereikt kreeg. Te vaak voedt ze niet zo lang als ze zou willen maar soms is ze dik tevreden. Soms vond ze het, na veel wikken en wegen, gewoon genoeg.
De voedende moeder is verstandig. Ze weet dat onbeperkt drinken aan de borst zowel de emotionele als lichamelijke behoeften van haar kindje vervult en zo hun band versterkt. Ze weet onnozele opmerkingen van de nuttige adviezen te scheiden. Maar de voedende moeder weegt ook af of twijfelt wel eens. Het is de moeder die vroegtijdig stopt, vaak met gemengde gevoelens. En het is de moeder die simpelweg doorzet, ondanks alle bemoeienissen en druk van buitenaf.
De voedende moeder is praktisch. Ze laat haar kindje slapen daar waar het
uitkomt: bij haar in bed, in het eigen bedje, op schoot, in de wandelwagen. Ze draagt haar kindje bij zich of doet dit niet. Ze kolft wanneer nodig; op het werk, voor een uitje of omdat ze haar kind om welke reden dan ook niet aan de borst kan voeden. Voeden op verzoek weet ze af en toe om te buigen naar ‘wat uit komt’ maar als haar kindje huilt, volgt ze haar gevoel.
De voedende moeder voert een strijd. Tegen zichzelf of tegen anderen. Ze worstelt met haar eigen tegenstrijdige behoeften. Vecht tegen schuldgevoelens. Trots, maar vaak onbedoeld, trekt zij ten strijde: voedend in het openbaar omdat ze de onredelijkheid in onze maatschappij niet accepteert. Met logica aan haar zijde wapent ze zich met kennis en bewijzen en laat zich niet uit het veld slaan door de vele misconcepties rondom borstvoeding.
Maar de voedende moeder is ook op zichzelf. Ze vecht in haar eentje in stilte tegen maatschappelijke verwachtingen en de schaamte die haar is aangeleerd. Ze voedt het liefst thuis en laat haar kindje in het openbaar verscholen achter een sjaal drinken. Ze laat van zich horen of doet dit juist niet. Bovenal wil de voedende moeder niets liever dan vredig haar kind voeden.
Laat ik over één ding duidelijk zijn. Dé voedende moeder bestaat niet.
Wel zijn er vele voedende moeders die elk borstvoeding op hun eigen manier proberen in te passen in het altijd veranderende bestaan van een vrouw. Er is niet slechts één manier en niet één manier is de beste voor iedereen. Maar allemaal zijn ze liefdevol, volhardend op hun eigen manier en hopen zij dat hùn keuzes de beste zijn voor hùn kindje.
Allemaal anders en toch zo gelijk. Verbonden door de basis van hun moederschap.