Ik wilde graag mijn afsluitende verhaal met jullie delen. Bedankt voor de drie jaar steun en informatie!
Ik realiseer me vanavond dat het echt voorbij is. Ze probeerde het nog wel, maar na nog geen minuut vertelde ze me dat er niets meer uit kwam. Net als de laatste twee weken al wanneer we het probeerde.
Het is goed zo. Dank jullie wel, goddelijke borsten. Dank jullie wel voor het geven van het vloeibare goud aan onze dochter. Dank jullie wel voor het geven van troost en geborgenheid.
Het is niet altijd makkelijk geweest. Na acht weken is onze dochter pas aan de borst gekomen. Daarvoor lukte het niet, vanwege een vroege geboorte, vanwege te weinig kracht en geelzien, vanwege heftige spruw. Wat niemand had verwacht lukte toch: Nyke ging na acht weken zelf drinken.
Daarvoor kolfde ik liters melk. De kolf en mijn borsten werd een geolied team, een team wat goed was samen. Zo goed dat toen Nyke aan de borst kwam ik een gigantische overproductie had, zij kon niet drinken wat mijn borsten wilden geven. En dus werd een extra vriezer aangeschaft, een melkvriezer. De melkvriezer raakte vol en de melk werd gedoneerd.
Dank jullie wel geweldige borsten, voor het voeden van mijn kind, maar ook het voeden van andere kindjes die het toen zo nodig hadden. Eén van de meest dierbare voedingsgerelateerde momenten was het krijgen van een brief. Een brief van een ontvangmoeder met daarbij een foto van haar kindje. Het kindje wat toen hij zo ziek was, wat van mijn melk gedronken heeft.
Na drie maanden kwamen wij erachter dat onze dochter ziek werd van mijn melk. Het voelde als verraad. Mijn melk, waar we zo voor geknokt hadden, daar kreeg zij pijn van. ik ging op dieet en dat was niet makkelijk. Zeg maar gerust; het was heel zwaar. Ik viel kilo’s af, en at als een bootwerker. ik at alles wat los en vast zat, zolang er maar geen melk, ei of soja inzat. en toen werd mijn melk weer het goud, het goud waar onze dochter zo goed van groeide. Net geen twee jaar ben ik op dieet geweest voor haar, en mijn borsten lieten haar groeien, groeien tot heerlijke ronde baby, groeien tot dreumes en peuter.
Met name ‘s nachts werkten mijn borsten overuren. Zes tot acht keer voeden was geen uitzondering in de nacht. Ik was gebroken, maar mijn borsten werkten gewoon door. Totdat de melkbar ‘s nachts gesloten werd, vlak voor Nyke’s tweede verjaardag. Mijn borsten kregen weer normalere proporties, mochten weer in een leuk bh-tje rondhobbelen. Voedingsbh’s had ik niet meer nodig.
Het laatste jaar kregen mijn een nieuwe functie: louter slaap- en ontwaakborst. En natuurlijk die belangrijke taak als troostborst. Het was vorige week dat Nyke voor het laatst aan de borst in slaap viel. Ik zie haar slapende gezichtje voor me, heerlijk in mijn armen.
Wat hebben ze veel moeten doorstaan, mijn borsten. Zovele malen spruw, vaak tegen het randje aan van borstontsteking, en zelfs een paar maanden geleden nog een echte borstontsteking. En dan de oordelen van buitenstaanders. Het was niet altijd makkelijk om de blikken van afschuw, van onbegrip langs me te laten glijden.
En nu… het is goed zo. Dank jullie wel borsten. Of eigenlijk moet ik zeggen: dank jullie wel Tieties. Want dat is hoe Nyke jullie noemt. En de tranen rollen over mijn gezicht. Afscheid nemen van een zo dierbare periode doet heus wel pijn.
- Geschreven door Karin
- Karin schreef eerder: Een weg met obstakels