Trots op onze zoon omdat hij zo goed drinkt. Trots op mijn man omdat hij me steunt, helpt en 100% achter me staat. Trots op mezelf dat onze zoon heel goed drinkt en goed groeit.
Op het moment dat ik wist dat ik zwanger was, was de keuze al gemaakt. Borstvoeding! Mijn man vond het niet eens een keuze en wist niet beter dan borstvoeding. Ik moet er wel bij vertellen dat we in Argentinië wonen en mijn man Argentijns is.
Hier in de Argentijnse cultuur wordt er niet over een keuze gesproken. Iedereen geeft in principe borstvoeding. Je ziet vrouwen dan ook overal voeden, in restaurants, in wachtkamers bij artsen, in parkjes, maar ook bij de bushalte en sommige vrouwen zelfs staand op straat.
Voor mij was borstvoeding ook vanzelfsprekend, aangezien ik van mening ben dat het toch het beste is voor je kind en kunstmatige melk, hoe goed dan ook, hier niet aan kan tippen. Daarnaast heeft mijn moeder aan mijzelf en mijn zusje ook borstvoeding gegeven en was hier erg positief over.
Gezien sommige verhalen over het ‘niet-lukken’, ‘geen melk hebben’, tepelkloven, borstontstekingen, enzovoorts, hebben mijn man en ik ons ingelezen op onder andere deze website en hebben we een voorlichtingsbijeenkomst van een lactatiekundige bijgewoond.
Ons besluit lag vast, borstvoeding zou het worden. Ook hadden we vooraf de afspraak gemaakt dat we, mocht de borstvoeding niet lukken, direct een lactatiekundige zouden inschakelen.
Uiteindelijk is onze zoon geboren middels een geplande keizersnede. Alles is heel goed gegaan en 2 uurtjes na zijn geboorte lag hij al heerlijk bij mij te drinken. Wat een geweldige en unieke ervaring! Voor mijn gevoel ging alles goed, maar standaard hier in de Argentijnse ziekenhuizen kwam toch twee keer per dag een lactatiekundige controleren of het echt wel goed ging en of ik wellicht nog vragen had. Wat een service!
Op de derde dag in het ziekenhuis vroeg de lactatiekundige me: ‘Heb je al melk?’. Tja, hoe weet je dat als het de eerste keer is. Aangezien ik geen idee had, heeft ze me geholpen om een klein beetje handmatig te kolven (ook handig bij eventuele verstopte klieren). Ik moet nog lachen om haar uitspraak: ‘Jij hebt geen melk maar slagroom! Wat is jullie zoon een gelukkig kind!’ En zo blijkt het ook te zijn. Toen we het ziekenhuis verlieten was hij al bij aan het komen qua gewicht en nu na drie maanden is onze zoon al bijna vier kilo zwaarder dan zijn geboortegewicht.
Okay, ik geef toe, het is niet altijd even makkelijk. Het kost veel energie en aangezien ik niet kolf is onze zoon afhankelijk van mij, dus ook ‘s nachts. En ja, hij bijt wel eens en ook zonder tandjes kan hij me met zijn kaken goed pijn doen. Maar wat een unieke ervaring, wat heerlijk om zo een band op te bouwen, om hem te zien groeien, wetend dat dit de beste voeding voor hem is.
Daarnaast is het erg makkelijk om altijd zijn voeding bij me te hebben, de juiste hoeveelheid en op de juiste temperatuur. Ik geef dan ook op veel plaatsen zonder schaamte borstvoeding (restaurant, park, wachtruimtes, etc).
Wat natuurlijk wel helpt is dat het hier in Argentinië ook gebruikelijk en vanzelfsprekend is, waardoor het me geen moeite en schaamte kost en ook onze zoon overal rustig en op zijn gemak drinkt.
Helaas is er bij mijn vriendinnen en kennissen niet altijd evenveel begrip voor onze keuze.
Ik hoor dan ook geregeld, ‘ja, maar ik wil ook eens lekker een avondje voor mezelf, dan geeft manlief maar het fles met kunstvoeding’. Nou, het kost mij geen enkele moeite om maar maximaal drie uurtjes weg te zijn van huis zonder kindje. Ik sport, ga lunchen met vriendinnen en ga lekker shoppen. Ja, ik moet op de tijd letten en in de hete zomer toen hij om de 1,5-2 uur wilde drinken baalde ik stiekem ook wel eens, maar ik zou niet anders willen.
Kolven doe ik niet aangezien ik nog ouderschapsverlof heb en niet hoef te werken.
Ik geniet nog steeds van elk (borstvoeding)moment met onze zoon en mochten we ooit een tweede kindje krijgen, staat mijn besluit wederom vast. Borstvoeding!
Waarom schrijf ik dit stuk voor deze website? Om andere vrouwen te motiveren om borstvoeding te geven. Het hoeft niet altijd pijnlijk en moeilijk te zijn. Hopelijk is dit stuk toch een positieve bijdrage in de keuze en een motivatie om het op zijn minst te gaan doen en ervaren.
Sandra