Lente staat met haar neus tegen het glas van het dagverblijf van de mandril aapjes in de dierentuin aangedrukt. “Kijk, dat baby aapje doet ook ‘toetoe’ drinken bij mama”, roept Lente heel enthousiast. En warempel, ze heeft gelijk. Voor ons op een tak zit een moedermandril, die haar kleine babymandril aanlegt. Maar wat zie ik nu? De oogjes vallen langzaam dicht…
Ontspannen glijden zijn armpjes naar beneden. Dat kleine hummeltje gaat gewoon lekker slapen aan mama’s borst! We blijven nog een poos staan kijken. Het is toch echt zo: het baby aapje slaapt, mama’s tepel nog in de mond. Verwonderd loop ik door.
Bijzonder om zo te zien dat het in de natuur hetzelfde gaat. Logisch natuurlijk. Daar komen wij vandaan. Mijn dochters weten niet beter dan dat ze lekker bij mama aan de borst in slaap mogen vallen. Mijn oudste, Lente was, toen ze klein was, geen gemakkelijke slaper. Als wij erbij bleven, ging het goed. We aaiden haar over haar rug en hielden haar handje vast. Maar haar echte slaapmiddel bleef toch de borst. Na een verzuchting van mijn kant op het consultatiebureau dat Lente nog niet zo goed insliep en doorsliep, raadden ze mij een boek aan over ‘inbakeren en regelmaat’. Vooral dat laatste, zou ons moeten helpen.
Ik naar de bibliotheek om het te lenen. Thuis begon ik te lezen. Al na een paar bladzijden, was ik verward en geïrriteerd. “Laat uw kind nooit aan de borst in slaap vallen. Het moet zelf in slaap vallen”, las ik als regel nummer één. En verder: “Hou de volgende regelmaat aan: wakker worden, voeden, spelen, slapen”. “Ik doe het dus al de hele tijd fout”, dacht ik.
We hebben een paar principes uit het boek uitgeprobeerd, maar Lente was het daar -op zijn zachtst gezegd- niet mee eens. Na een half uur hartverscheurend huilen was het voor mij duidelijk. Zo gaan wij het niet doen. Ik pakte Lente op, ze nestelde zich tegen me aan en ze was meteen stil. Na een paar minuten drinken, vielen haar oogjes langzaam dicht en ging ze heerlijk slapen.
We legden ons er bij neer dat Lente alleen aan de borst in slaap viel en ik bracht het boek terug naar de bibliotheek. Pas bij één tot anderhalf jaar, precies weet ik het niet meer, valt onze dochter zelfstandig in slaap zonder de borst.
Voor onze tweede waren we op hetzelfde ingesteld, maar wat gebeurt er… Mare drinkt, laat los als ze klaar is, huilt een paar minuutjes en valt zelf heerlijk in slaap. Dit is echt een ander kind. Soms valt ze wel in slaap aan de borst en dat vind ik prima. Wat ben ik blij dat ik bij Lente op mijn intuïtie vertrouwd heb. Niet alle baby’s zijn te vangen in een regelmatig schema, zoals de boeken zo ‘mooi’ beschrijven.
Waarom is (door)slapen zo’n issue in onze maatschappij ? Collega’s, buren, kennissen, iedereen geeft je ongewenst adviezen voor slaaptraining. “Gewoon twee nachten laten huilen, dan is het over”, zei een collega mij. Hoe zou dat zijn in het dierenrijk? Zou de ene olifantenmoeder ook tegen de andere olifantenmoeder klagen dat haar kindje nog niet doorslaapt? Deze mandrilmoeder in de dierentuin heeft in ieder geval lak aan slaaptraining en regeltjes.