Wat een heerlijke dag, denk ik, terwijl ik in de pannetjes roer. De geuren van aardappels en maïskolfjes komen me tegemoet. Door de nog wagenwijd openstaande achterdeur kijk ik de tuin in, waar mijn kleine meisje gilt van de pret. Ze rent voor ‘haar leven’ omdat oma haar dreigt ‘te pakken’.
Zelf moet ik hier natuurlijk ook om lachen, want het aanstekelijke schaterlachje en het eendenpasje zijn een grappige combinatie. Wanneer oma er is (maakt niet uit welke) dan is mijn boefje mama ‘helemaal’ vergeten. Wanneer ze weer voorbij probeert te rennen vertel ik haar dat het eten klaar is. In haar haast neemt ze eventjes de tijd om op haar teentjes in haar bordje te kijken. De haast is ineens voorbij. Ze gooit haar armpjes in de lucht en roept keihard: ‘Hmm mais.’ Voordat ik haar in de stoel kan tillen, probeert ze er zelf al in te klimmen. Terwijl ik haar in haar troon hijs glim ik van trots. anderhalf jaar jong en ze kan al veel groenten benoemen. Daarnaast weet ze erg goed wat ze wel en niet lekker vindt. Ze heeft duidelijk al haar voorkeur. En dat mag best, want wij volwassen hebben dat toch ook.
Wanneer ik hier langer over nadenk, krijgt de verbazing toch weer de overhand. Ik verbaas me over het feit dat ik hier zo trots op ben. Want waar komt die trots vandaan? Omdat je als ouders anno 2008 bij een bepaalde ‘stroming’ hoort als je je kind(eren) ‘lang’ borstvoeding geeft en kiest voor verse groenten. Laten we maar zwijgen over de afwezige magnetron. En dat vind ik eigenlijk een trieste zaak. Het zou toch gewoon en normaal moeten zijn dat kinderen dagelijks een verse maaltijd krijgen, water drinken en het onderscheid kunnen maken tussen een aardappel en een wortel? Velen zullen hier bevestigend op antwoorden.
Maar waarom zie ik dan toch hordes met potjes gepureerde voeding, in magnetron opgewarmde flesjes, knisperknaspers (of zoiets) en tuitbekers met knalrode inhoud voorbij komen? Omdat dit inmiddels is ingeburgerd? Blijkbaar wel, want anders zou ik niet zo vaak fronsjes tegenkomen wanneer ons kleintje een bekertje met water dankbaar leeg ‘kloekt’. Maar lieve ouders toch: ‘ word wakker’. Vergis je niet in de marketing van onze miljoenenschrapende kindervoedingfabrikanten. Ze spelen prachtig in op de razend snelle wereld van de tweeverdiener. Want ja, het is makkelijk, dat potje even een paar seconden in de magnetron en ‘piep’ klaar is mama. Zo’n hangende en jengelende dreumes aan je been tijdens het koken is voor niemand prettig en veilig.
Maar wees creatief en bedenk zelf een mogelijkheid om je kindje toch die verse (en o zo veel lekkerdere) maaltijd te geven. Voordat ouders de overweging maken, wil ik maar 1 ding vragen: wat zouden zij er van vinden om een jaar lang iedere maaltijd te nuttigen met een kant en klaarmaaltijd uit de magnetron? Ik mag hopen dat deze vraag retorisch is. Maar als deze retorisch is, waarom krijgen dan miljoenen baby’s de 1e (belangrijke) jaren alle maaltijden uit de magnetron (flesjes en potjes).
Omdat volwassenen de mooi aangeprezen kindervoeding niet zien als kant en klaar maaltijden, maar als prima vervanger voor de verse maaltijd. Maar zeg nou zelf: is dat niet een beetje naïef?
Tsja dat weet ik ook niet. Zeker niet nu ik via de mail een oproep krijg om mee te doen aan een nieuw tv programma. ‘Het consultatiebureau’ start in november. Ouders met kinderen met ‘voedingsproblemen’ krijgen advies van een voedings’deskundige’. Kleine kanttekening: deze is in dienst van N*. En dan denk ik op mijn beurt: ‘goed systeem hoor. Noem je programma ‘Het consultatiebureau’ en ouders verwachten een objectief en verantwoord advies’. Geen wonder dat ouders de kant en klare oplossingen niet als overgewichtstimulerende maaltijd zien.
Als professional, maar ook als moeder lees ik veel over de huidige problematiek rondom op(voeding). Overgewicht (bij kinderen) staat momenteel op nr 1. Dus nogmaals: ‘Ouders, word wakker’!
Sonja