Ik ben ‘over tijd’ en voel me heel onrustig. We doen een test en ik blijk inderdaad zwanger te zijn van ons derde kindje! Verrast, even geschokt, maar heel blij zijn we met dit nieuwe leven. Mijn oudste zoon Luuc van drieënhalf weet al snel dat we een kindje verwachten. En hij zegt: dan mag ik straks weer mama-melk drinken, hè mam. Ook ik kijk uit naar een nieuwe borstvoedingsperiode!
Toen ik van Luuc in verwachting was, was het voor mij vanzelfsprekend dat ik borstvoeding zou gaan geven. In mijn familie is het heel gewoon. Mijn moeder gaf al haar twaalf kinderen borstvoeding en ik heb als puber vaak bij mijn zussen mogen meekijken.
Luuc en ik hadden een fijne borstvoedingsperiode. Wat hebben we samen vaak genoten. In bed, op de bank, op de werkbank tijdens het klussen, in een bomvol restaurant, langs de snelweg, op de boot, in de kerk, tijdens trouwfeesten met de hardste muziek ooit, op het strand…
Natuurlijk hadden we stress momenten. Toen hij met zes maanden in het ziekenhuis lag en het heel benauwd had en amper kon drinken. Wat was de steun van mijn man belangrijk toen ik huilend probeerde hem te voeden. En toen hij tien maanden was, kregen we het weer moeilijk, want ik was opnieuw zwanger en daardoor begon de productie wat terug te lopen. Omdat hij niets van vaste voeding wilde, was dat een lastig moment. Maar ook daar zijn we doorgekomen. Exact zeven weken voor de bevalling van Rosanne stopte Luuc met drinken. Na zeventien maanden vond hij het genoeg.
Rosanne en ik moesten wennen. Dat had ik niet verwacht, want ik had inmiddels ruime ervaring, dacht ik. Maar ze was een nieuw kindje, en we moesten het samen leren. De eerste weken waren moeilijk, omdat ze niet goed de tepel kon blijven vasthouden. Maar het ging steeds beter. En na een aantal weken ging het drinken goed. Wel had ze veel meer last van krampjes dan haar broer. Uren heb ik met haar op schoot gezeten en ‘s avonds liepen we steevast met haar rond. Vanaf dag één had ze uitslag op haar gezichtje en altijd jeuk. Ze woelde met haar hoofdje door de wieg vanwege de jeuk. Ik dacht: misschien is het iets van de eerste weken, maar de uitslag en de onrust bleven. Op het consultatiebureau konden ze me niet verder helpen. Vaseline smeren was het recept. Een paar keer heb ik gevraagd of het van koemelkproducten zou kunnen komen, maar dat was echt niet de richting waarin ik moest denken. Tot ik het na zeven maanden zat was en het zelf ging uitproberen. Ik ging op een streng koemelk vrij dieet. En wat bleek? Binnen een maand was alle uitslag verdwenen, werd Rosanne rustig en veel vrolijker. Ze kon langer spelen en alles ging zoveel soepeler.
Toen dachten we aan Luuc. Hoeveel nachten hadden we al niet aan zijn bedje gezeten, dat hij huilde van de jeuk van de eczeem. Na een bloedtest in het ziekenhuis bleek dat ook hij koemelkallergie heeft! Ook op dieet en binnen een maand hetzelfde resultaat, alle eczeem verdwenen! En nog bleef het consultatiebureau zeggen dat het zeer waarschijnlijk niet de oorzaak was. Het is een flinke aanpassing, als gezin en borstvoeding gevend, op koemelkvrij dieet, want koemelk zit werkelijk óveral in. Maar we hebben het er heel graag voor over gehad! En ik nam me voor om aan het einde van de nieuwe zwangerschap al op dieet te gaan, zodat mijn derde kindje niet zou starten met een koemelkallergie.
Na anderhalf jaar begon Rosanne minder te drinken. En tenslotte alleen nog maar ‘s nachts. Als ik de borst overdag aanbood, lachte ze scheef naar me en moest ze kokhalzen. Maar ‘s nachts was het: boorss, boorss!!
Totdat ik een paar weken zwanger was van ons derde kindje. Boorss op! zei Rosanne. Toen ik wat met de hand afkolfde, zag ik dat het geel was geworden, colostrum voor het nieuwe kindje. Toen we eind juli gingen kamperen, heeft ze geen één keer meer gedronken. Ze hoeft niet meer. Ruim 22 maanden heeft ze borstvoeding gekregen.
Maar de blijde verwachting, werd heel verdrietig. Bij tien weken kregen we de eerste echo. En het was niet goed met het kindje. Geen hartactie en het lag stil. Het was negen weken groot geworden. Waarschijnlijk zou er een miskraam gaan komen. Wat een naar woord is dat, mis-kraam.
Ik wilde dit op de natuurlijke manier laten gebeuren. En na vijf dagen werd ons heel kleine kindje geboren. Nog maar drie centimeter groot, maar helemaal gaaf.
We hebben het een naam gegeven en het met elkaar begraven. Luuc en Rosanne hielpen mee, met schep en graafmachine. Zo ontroerend.
Alles gaat opnieuw door ons hoofd. De komende zeven maanden zullen heel anders gaan lopen, dan we hadden gedacht. In maart zullen we niet ons derde kindje krijgen. Het is nu al gekomen, maar het leeft niet meer.
Ik voel me leeg. Geen kind meer in mijn buik en geen kind meer aan mijn borst. Even heb ik geprobeerd om te kolven, misschien kon ik het op gang brengen, zodat ik toch aan Luuc en Rosanne melk kon geven. Want vooral Luuc had er zo naar uit gekeken om weer van mijn melk te mogen drinken! Maar het lukt niet.
Ik vond het moeilijk om mijn kleine kindje los te laten en het te begraven. Ik wilde het zo graag wat meegeven. Nabijheid. En dat heb ik gedaan. Op het stukje katoenen stof in het kleine doosje heb ik een paar druppels gele melk gedaan en daar heb ik het kleine kindje bovenop gelegd. Zo geef ik mijn derde kind toch mijn melk mee. Mama-melk voor elk. Al is het maar zo’n klein beetje voor zo’n klein mensje.
Luuc zei: nu moet er weer een nieuw kindje in jouw buik komen, hè mam?
Dat wil ik ook graag, lieverd, maar dan moet we nog wel lang wachten.
Ja, mam, morgen hè!
Lydia