Al eerder in mij leven na een heftige operatieve ingreep met complicaties bleek deze spreuk al op mijn lijf geschreven te zijn, Luctor et Emergo. Saillant detail is dat deze ingreep plaats vond in een ziekenhuis in Zeeland en laat Luctor et Emergo nou de wapenspreuk van Zeeland zijn!
De borstvoeding ging bij mij helaas niet zo natuurlijk en gemakkelijk zoals dit vaak aangeprezen wordt. Ik had boeken verslonden, websites in me opgenomen, een borstvoedingsvoorlichting bijgewoond en met een langvoedende zus kon het haast niet mis gaan, dacht ik.
Heel mijn zwangerschap werd er bij elke echo al opgemerkt dat ik een ‘lange dunne’ baby zou krijgen, een acht-ponder zou het niet worden. Toen bij 36 weken mijn zoon niet veel zwaarder dan 1900 gram bleek gingen de alarmbellen rinkelen. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis om mijn zoontje door middel van CTG’s in de gaten te houden. Gelukkig kon dit traject ook thuis voortgezet worden en mocht ik zodra er een plekje vrij kwam in het thuismonitoringstraject weer naar huis, onder strikte rust wel te verstaan.
Al snel kwam er resultaat, gestaag groeide hij naar die felbegeerde vijf pond. Als hij dat zou halen dan mocht ik hem in ieder geval mee naar huis nemen bij de geboorte mits er geen complicaties waren. Bij 39 weken en twee dagen begonnen ‘s avonds de eerste rug weeën, ik heb die nacht geen oog dicht gedaan, niet eens van de pijn maar van de spanning. De volgende avond om 22.43 was ons wonder geboren, een bevalling uit het boekje! En de kleine man woog 2855 gr en was 46 cm, maar daar was ook alles mee gezegd, klein maar fijn. Hij maakte het zo goed dat hij direct op mijn borst kon liggen.
Toen hij begon te zoeken vroeg ik om hulp bij het aanleggen en dat ging al erg onhandig. Een grote zusterhand greep in de nek van mijn zoon en duwde zijn mondje op mijn tepel. Hij begon te zuigen op het puntje, het voelde niet fijn maar ik dacht dat zo hoorde en dat het gevoel over zou gaan, dat ik er even aan moest wennen.
De volgende ochtend vroeg ik weer om hulp bij het aanleggen, ik was nog veilig in het ziekenhuis (een erkend borstvoedingsziekenhuis!) en hoopte hier wat techniek te leren. Weer werd dezelfde methode als de avond ervoor gebruikt en was het geen enorm succes.
Die middag mochten we naar huis waar de kraamhulp (welke borstvoeding hoog in het vaandel heeft staan) me zou helpen met aanleggen. Ook deze dames grepen hem stevig in zijn nek en duwde hem op mijn borst. Mijn ‘petite’ zoon met dito mondje was niet in staat een groot genoege hap te maken op mijn ook nog eens vlakke tepels. Toch was het allemaal prima zo volgens de kraamhulp, mijn tepels deden inmiddels al erg zeer. Het aanleggen bleef een enorm gevecht elke keer, soms was ik er een uur mee bezig en dan bleek hij achteraf gezien nog niet juist aan de borst te hebben gezeten.
Na drie dagen wisselde de kraamhulp en deze nieuwe dame schrok enorm van mijn tepels, ze waren helemaal ‘kapot’, kloven, wondjes, bloed, de stukken hingen er los bij. Gelijk kreeg mijn man de instructie om Mother’s Mates te halen en dit werkte erg goed op de linker kant, rechts was er helaas geen redden meer aan.
Het aanleggen ging nog steeds bijzonder moeizaam, uiteindelijk met een tepelhoedje kreeg ik het voor elkaar. Later heb ik met behulp van een lactatiekundige het tepelhoedje er weer tussenuit gekregen en dronk mijn zoontje goed en was ik in staat om hem goed aan te leggen en hem een goede hap te laten maken. Maar wat een pijn deed het, tranen met tuiten als hij moest drinken aan de rechterkant. De kloof was ruim een centimeter breed en kreeg geen kans om te helen, een pasgeboren baby drinkt immers om de twee uur, al dan niet vaker daar ik op verzoek voed. Wekenlang heb ik gevoed met tranen, tanden op elkaar, mijn schouders gespannen, kromme tenen van de pijn. Ik kon het niet opgeven, ik wilde zo graag borstvoeding geven.
Als tijd het enige was wat de kloven zou helen dan hield ik het wel vol. Elke dag las ik op websites en forums over pijn en kloven en steeds vaker passeerde ‘spruw’ de parade. Ik herkende wel veel in de omschrijving van pijn, en vooral pijn na het voeden. Van de huisarts kreeg ik miconazol zalf en nistatine voor mijn zoontje. Dit had werkelijk geen enkel effect, alleen een ontevreden kindje die dat spuitje met nistatine in zijn mondje al gauw beu was.
Omdat de etter en pus uit mijn kloof ook niet verminderde had ik het gevoel dat er toch meer aan de hand was. De lactatiekundige dacht aan een bacteriële infectie en stuurde me weer naar de huisarts. Ik werd met een antibiotica kuur naar huis gestuurd. Dit had geen enkel effect, het voeden werd echt haast ondoenlijk zoveel pijn deed het. Ik ben toen zelfs op zondag met pinksteren naar de ehbo gegaan, wanhopig. Deze arts schreef een bacteriedodende zalf voor die direct op de kloof aangebracht kon worden. Dit had ook geen enkel effect.
Met nieuwe kennis over hardnekkige spruw ben ik weer naar de huisarts gegaan waar ik de Fluconazol tabletten kreeg voorgeschreven. Weer had dit geen enkel effect. Als allerlaatste middel ben ik aan de Gentiaan Violet begonnen. Het hielp niet en maakte mijn kloof weer erger, en nog was ik letterlijk en figuurlijk aan het voeden met bloed, zweet en tranen. Het kon gewoon geen spruw zijn, ik had alle middelen geprobeerd. Ik wilde graag dat het uitgesloten werd zodat ik kon gaan oefenen met kolven.
Totdat Kenniscentrum Borstvoeding een artikel postte over Vasospasmen en het Syndroom van Raynauds. Wat een herkenning, ik ben normaal niet van de zelf-diagnose maar dit kon niet missen. De pijn na het voeden en wanneer er kou op de borst kwam en de kleur die ontbrak op mijn tepel. Ik heb het laten lezen aan de lactatiekundige en ze vroeg direct of ik ook winterhanden had. Dit kon ik met een volmondig ‘ja’ beantwoorden. Ik sta elke ochtend in de winter met mijn handen onder de warme kraan als ik naar mijn werk gefietst ben.
Zouden we dan eindelijk het probleem gevonden hebben?
Ze adviseerde me een warmte-compres aan te schaffen en dit te gebruiken bij het voeden. De pijn op de tepel was niet weg vanwege de kloof maar die pijn in mijn borst, oksel en rug verminderde, wat scheelde het om de boel warm te houden na het voeden, de bevestiging was compleet.
Er kwam een rust over me, die ik in die tien weken nog niet gehad had. Het beestje had een naam, en ik kon gaan beslissen of ik hiermee kon leven. Het was me absoluut waard om de borstvoeding door te zetten, ik had al zoveel doorstaan, ik ging niet opgeven.
Omdat alle spruw-middelen nu de prullenbak in konden ben ik gaan smeren met Purelan zalf en na elf weken kon ik eindelijk constateren dat de kloof dicht was.
Het voeden vond ik al mooi en bijzonder ondanks de pijn, maar het kon nog beter. Zonder pijn, het warme lijfje van mijn zoontje tegen me aan, heerlijk drinkend bij zijn mama.
Inmiddels weegt hij 6700 gram, dus ondanks alle problemen was de mama-melk wel ‘het’ middel om van mijn ‘petite’ een ‘grande’ te maken, en dat allemaal op mijn melk. Trots ben ik!
Ik ben zo trots op mezelf, dat ik heb doorgezet, dat ik ben blijven zoeken naar het probleem, dat ik me niet heb laten wegsturen ondanks de geringe kennis van de huisarts.
Ik vind stiekem dat ik een lintje verdiend heb, elke andere moeder had het waarschijnlijk opgegeven, welk advies ik ook wel 100 keer gehad heb. Dit heb ik al beloond met een mooie professionele voedingsfoto, maar een er staat nog wel een mooi borstvoedingssieraad op mijn verlanglijstje. Als cadeau maar ook als herinnering aan deze periode en wat het me uiteindelijk gebracht heeft.
Ik heb doorgezet en heb nu een geweldige borstvoedingstijd met mijn zoontje die nog heel lang mag duren.
Luctor et Emergo!
Ik wil mijn ervaring graag delen met andere voedende moeders omdat ik me zelf vaak erg alleen heb gevoeld met mijn problemen, en hoop dat het een inspiratie mag zijn voor andere voedende moeders met problemen met Raynauds en Vasospasmen want daar zijn helaas weinig tot geen ervaringsverhalen over te vinden.
Geschreven door Regina